توضیحات

بسم الله الرحمن الرحیم

مشخصات دوره

مدت زمان دوره: ۲۹۳ ساعت و ۳۲ دقیقه

تعداد فایل: ۴۰۳

قالب فایل: صوتی، mp3

کیفیت ۶۴k

استاد: محمدحسین حشمت‌پور

مؤسسه: مجمع عالی حکمت اسلامی

سال تولید:

موضوع:

سطح دوره:

نوع دوره:

شماره: ۲۳۶

کد دوره در ویدرس: ۵۵۱۶

فهرست مطالب دوره و قابل دانلود (‌شماره‌ها به ترتیب شماره صوت/ شماره صفحه/ شماره سطر)

-۰۰۱-(۱)(۱) نحمد من علمنا البیانا اقتباس من القرآن العظیم

-۰۰۲-(۱)(۶) و بالجمله فیه یراعه استهلال کقولنا لفکرنا

-۰۰۳-(۲)(۲) و آله مناطق البروج من شمس الحقیقه ای

-۰۰۴-(۲)(۱۰) اقول بل هو من الحکمه و ان فسرت بالثانی

-۰۰۵-(۲)(۱۰) اقول بل هو من الحکمه و ان فسرت بالثانی

-۰۰۶-(۲)(۱۴) و کیف لا یکون من الحکمه و وضعه لان

-۰۰۷-(۲)(۱۷) من منطق عیونه خراره ای کثیر الجریان

-۰۰۸-(۳)(۳) لم یتکاد ای لم یمل و لم یکله صعود قاف

-۰۰۹-(۳)(۷) به انطوی الزمان و المکان له اشاره الی

-۰۱۰-(۳)(۱۱) و به عصمه من عثره و زله علمیه و عملیه

-۰۱۱-(۳)(۱۴) ینتفع الکل من ارباب العلوم العقلیه و الدینیه

-۰۱۲-(۴)(۲) ثم قال و المنطق یصلح لابناء الملوک الذین

-۰۱۳-(۴)(۹) تلازم تعاند تعادل من اصغر اوسط اکبر جلی

-۰۱۴-(۶)(۲) المقدمه تعریف المنطق وذکر الغرض منه

-۰۱۵-(۶)(۷) الفه الحکیم رسطالیس الملقب بالمعلم الاول

-۰۱۶-(۶)(۱۱) و الملهم المبتدع القدیم لکل الصناعات سیما

-۰۱۷-(۷)(۷) و بعد الفراغ عن الثلاثه المهمه و ذکر

-۰۱۸-(۷)(۱۳) و ثانیها باب فیه بحث عن المواصل للتصور

-۰۱۹-(۸)(۱۰) غوص فی تقسیم العلم الی التصور و التصدیق

-۰۲۰-(۸)(۱۵) اما تصور یکون ساذجا ای لایکون معه حکم

-۰۲۱-(۸)(۱۵) اما تصور یکون ساذجا ای لایکون معه حکم

-۰۲۲-(۹)(۶) و ذا ای الکسی من کل منهما من الضروری

-۰۲۳-(۹)(۹) غوص قی تقسیم مباد لاستخراج لعالی مواد-

-۰۲۴-(۹)(۱۴) و المبادی التصدیقیه الخاصه مثل قضایا

-۰۲۵-(۱۰)(۳) علمیه قسمه اخری للتصدیقیه بحسب

-۰۲۶-(۱۰)(۷) قسمه اخری لما و هی قولنا ثم مباد هی بینات

-۰۲۷-(۱۰)۱۴) و قد تکون مقدمه واحده اصلا موضوعا

-۰۲۸-(۱۰)(۱۷) صباحه فی بعض مباحث الالفاظ اذ متعلق

-۰۲۹-(۱۱)(۵) ثمت عاطفه وجود لفظی و ظهور فی عام

-۰۳۰-(۱۱)(۷) و کون الوجودات لکل اربعه باعتبار المراتب

-۰۳۱-(۱۱)(۹) وفی الذهنی الکون فی الاذهان العالمیه و الکون

-۰۳۲-(۱۱)(۱۱) و فی اللفظی اللغات المختلفه و الحروف

-۰۳۳-(۱۱)(۱۶) و لهذا قیل الاسم هو المسمی بوجه

-۰۳۴-(۱۲)(۱) فلازم للفیسوف المنطقی ان ینظر بوجه

-۰۳۵-(۱۲)(۵) و قال المحقق الطوسی و الحکیم القدوسی

-۰۳۶-(۱۲)(۱۶) الدلالات المطابقه و التضمن و الالتزام

-۰۳۷-(۱۳)(۶) دلاله اللفظ الموضوع هی المطابقه حیث

-۰۳۸-(۱۳)(۹) واستلزم ای التضمن و الالتزام الاول ای

-۰۳۹-(۱۳)(۱۵) کما بینهما ای بین التضمن و الالتزام بالذات

-۰۴۰-(۱۴)(۴) فان کانت العلاقه هی المشابه کما قلنا

-۰۴۱-(۱۴)(۱۴) المفرد و المرکب و اقسام المفرد مرکب

-۰۴۲-(۱۵)(۳) و مارای الادیب ای النحوی و اللصرفی

-۰۴۳-(۱۶)(۶) غوص فی الکلی و الجزئی مفهوم آب شرکه

-۰۴۴-(۱۶)(۱۳) تناهت کالکوکب السیار بل الکوکب مطقا

-۰۴۵-(۱۶)(۱۵) او لا تتناهی کنفوس ناطقه علی مذهب

-۰۴۶-(۱۷)(۱) و فی قولنا قد خلت اشاره الی قسم آخر

-۰۴۷-(۱۷)(۴) غوص فی المتواطی و المشکک و متواط او

-۰۴۸-(۱۷)(۷) بالاشد و الاضعف و قد تخص بالکیف

-۰۴۹-(۱۷)(۱۵) ای الکلی یکون بحیث کما فی نفسه التفاوت

-۰۵۰-(۱۸)(۳) و مثل الزمان ان ما به افترق فیه من التقدم

-۰۵۱-(۱۸)(۹) و ان کان فیه التفاوت فان کان بامورزائده

-۰۵۲-(۱۸)(۱۴) و ان کان فیه التفاوت و بنفسه التفاوت

-۰۵۳-(۱۸)(۱۷) غوص فی النسب الاربع وجه حصر النسب

-۰۵۴-(۱۹)(۱) وجه حصر النسب فی الاربع ان کلّ کلّیّین فاما

-۰۵۵-(۱۹)(۴) و کلّ بالنصب کلِّّیِین قد تفارقا کلیّا التباین

-۰۵۶-(۱۹)(۱۲) والتباین الجزئی هو المشترک بین التباین

-۰۵۷-(۲۰)(۴) غوص فی ذکر اقسام اخری للکلی

-۰۵۸-(۲۰)(۴) غوص فی ذکر اقسام اخری للکلی

-۰۵۹-(۲۰)(۱۳) فذان کالمشهور من مضاف بیان آخر للتمایز

-۰۶۰-(۲۱)(۷) ثم شرعنا فی بیان التمایز بین الثلاثه بوجه

-۰۶۱-(۲۱)(۱۳) و انما الخلاف فی وجود الکلی الطبیعی

-۰۶۲-(۲۱)(۱۴) او موجود و الوجود وصف له بحال متعلقه

-۰۶۳-(۲۲)(۱) لان الماهیه بشرط الوجود موجوده و اللابشرط

-۰۶۴-(۲۲)(۳) فالانسان الشخصی و الفرس الشخصی و

-۰۶۵-(۲۲)(۶) لکن الواسطه فی العروض لها اقسام

-۰۶۶-(۲۲)(۱۱) لکن لیعلم ان الماهیه اعتباریه انتزاعیّه و ان

-۰۶۷-(۲۲)(۱۵) و لو تفوّه بالتجوز کان بنظر عرفانیّ او

-۰۶۸-(۲۲)(۱۵) و لو تفوّه بالتجوز کان بنظر عرفانیّ او

-۰۶۹-(۲۳)(۳) فلاتّحاده بشخصه یحقّ وجوده لیس کوصف

-۰۷۰-(۲۳)(۴) و لیس فیها ای فی الاطوار و الاشخاص مثل

-۰۷۱-(۲۳)(۱۱) غوص فی ایساغوجی الجنس ما ای کلیّ

-۰۷۲-(۲۳)(۱۲) الجنس ما ای کلّی علی الحقائق المختلفه

-۰۷۳-(۲۳)(۱۷) بخلاف الحسّاس کما قلنا فمثل حسّاس

-۰۷۴-(۲۴)(۴) فان بدا الجواب ماهیّه کالانسان و البعض

-۰۷۵-(۲۴)(۱۲) ابهام جنس دفع اشکال ماالفرق حیث

-۰۷۶-(۲۵)(۲) و لهذا قلنا حسب الکون و الوجود خذا اذ کونه

-۰۷۷-(۲۵)(۶) و النوع ذا تحصل فی العقل جا ای فی العقل

-۰۷۸-(۲۵)(۱۲) و الجنس مغمور وجودا فی وجودات الانواع

-۰۷۹-(۲۶)(۲) والثان ما قیل علیه حالکونه ضمّما مع غیره

-۰۸۰-(۲۶)(۳) و بینهما ای بین النوع الحقیقی و النوع

-۰۸۱-(۲۶)(۱۲) ترتب الکلیّات ترتّب الاجناس کالمرقی

-۰۸۲-(۲۷)(۴) کذلک الانواع قد تنازلت الی النوع الاخیر

-۰۸۳-(۲۷)(۹) و فصله الاخیر الحقیقی و هو العقل بالفعل

-۰۸۴-(۲۷)(۱۲) فی شرکا القریب ای التمیز المستفادمن ای

-۰۸۵-(۲۷)(۱۷) و ان یبدل سائل بالعرض جوهره الذی

-۰۸۶-(۲۸)(۷) والثانی مثل وجود عارض ماهیته اذ تقدم

-۰۸۷-(۲۸)(۱۰) و ایضا مفارق ای کل منهما عرض مفارق

-۰۸۸-(۲۸)(۱۶) ولازم عطف علی مفارق من فکّه عن الملزوم

-۰۸۹-(۲۹)(۷) و هذان لازما وجود مقتضی یعنی ان اللزوم

-۰۹۰-(۲۹)(۹) ثم اشرنا الی عدم ارتضاء قول العلامه الدوانی

-۰۹۱-(۲۹)(۱۳) غوص فی الفرق بین الذاتی و العرضی

-۰۹۲-(۲۹)(۱۷) و عرضی الشی غیر عرضی ذا کالبیاض اذ

-۰۹۳-(۲۹)(۱۷) و عرضی الشی غیر عرضی ذا کالبیاض اذ

-۰۹۴-(۳۰)(۴) و الخارج المحمول من صمیمه متعلق بالخارج

-۰۹۵-(۳۰)(۱۵) غوص فی المعرفات ما هو المعرف ان

-۰۹۶-(۳۱)(۳) فلامجاز ای لایستمل المجاز فی التعریف و

-۰۹۷-(۳۱)(۷) ثم شرعنا فی بیان تمیز الحد عن الرسم

-۰۹۸-(۳۲)(۱) و کل هذی من اقسام التعریف بالحقیقی سم

-۰۹۹-(۳۲)(۴) ف ما قسمان احدهما و هو الشارح و ثانیهما

-۱۰۰-(۳۲)(۱۰) ثم هل البسیطه مقدمه علی ما الحقیقه اذ

-۱۰۱-(۳۲)(۱۶) امّه ثبوتا حوت ای یطلب ب لم عله الحکم

-۱۰۲-(۳۳)(۵) و انما قلنا ان کانت لان کثیرا من الاشیاء

-۱۰۳-(۳۳)(۸) و فی کثیر من الاشیاء کان ما هو لم هو وان

-۱۰۴-(۳۳)(۸) و فی کثیر من الاشیاء کان ما هو لم هو وان

-۱۰۵-(۳۳)(۱۵) و الانخساف الاول یناسب لما سیاتی فی

-۱۰۶-(۳۳)(۱۶) وفی وجودی اتحّد المطالب الثلاثه ای

-۱۰۷-(۳۴)(۲) و مطلق الوجود بسیط لاجزء خارجیِ له

-۱۰۸-(۳۴)(۴) سیما انّ القید الذی هو الماهیه الامکانیه

-۱۰۹-(۳۴)(۴) سیما انّ القید الذی هو الماهیه الامکانیه

-۱۱۰-(۳۴)(۴) دسیما انّ القید الذی هو الماهیه الامکانیه

-۱۱۱-(۳۴)(۸) غوص فی اقسام ما هو فی شیئیه الماهیه

-۱۱۲-(۳۴)(۱۱) ف این مجمل کالنوع و ما قد فصلت

-۱۱۳-(۳۴)(۱۵) فالاوّل الکلّی مثل الانسان ما هوبحد

-۱۱۴-(۳۵)(۴) و قد یقال الفصل قد یقال ای یحمل و یجاب

-۱۱۵-(۳۵)(۱۱) و الشی شیا کان بالفعلیه ای شیئیه الشی

-۱۱۶-(۳۵)(۱۳) من ذا ای من انّ شیئیه الشی بصورته

-۱۱۷-(۳۵)(۱۶) ففعلیات الفصول السابقه و تحصلات

-۱۱۸-(۳۶)(۱) لکنّه ای ما قیل قواعد القوم هدم مثل انّ

-۱۱۹-(۳۶)(۸) غوص فی مشارکت اخدّ و البرهان فی –

-۱۲۰-(۳۶)(۱۳) و کما یقال الثبوت الصافی هو المعتبر

-۱۲۱-(۳۶)(۱۶) کیف والحد یطق علی السمی حتی انهم قالوا

-۱۲۲-(۳۶)(۱۶) کیف والحد یطق علی السمی حتی انهم قالوا

-۱۲۳-(۳۷)(۱) و ثانیهما انّ الحدّ قسمان بتقسیم آخر

-۱۲۴-(۳۷)(۵) بل المراد الماهیّه الموجوده لا الماهیّه

-۱۲۵-(۳۷)(۸) فلا عله لها حتی توخذ فی حدّها او برهانها

-۱۲۶-(۳۷)(۱۰) فهذا الحدّ للماهیه بحسب الوجود هو الذی

-۱۲۷-(۳۷)(۱۶) و انّ الحدّ کما قال الشیخ فی النجاه البرهان

-۱۲۸-(۳۸)(۴) لکن هذا الحد الکامل للکسوف لا یکون عند

-۱۲۹-(۳۸)(۱۵) و اردت زیاده ایضاح زدنا الامثله فنقول

-۱۳۰-(۳۹)(۳) قلنا العاقله قوه تتوجّه الی تحصیل المجهول

-۱۳۱-(۳۹)(۱۰) و مثلها التعاریف المشهوره للقوی

-۱۳۲-(۳۹)(۱۷) تقسیم للحّد بنحو آخر هاوم ای تعالوا الی

-۱۳۳-(۴۰)(۱۵) و بالمعلول بان تقول الغضب غلیان

-۱۳۴-(۴۱)(۹) فینقل الکلام الی اثبات حدّیّه الشی الفلانی

-۱۳۵-(۴۱)(۱۱) اذ لا الی النهایه الامر ذهب ان اکتسب

-۱۳۶-(۴۱)(۱۳) و کیف یکون لشی واحد حدّ فوق واحد

-۱۳۷-(۴۲)(۳) و ایضا علی التقدیر کون الوسط رسما ان

-۱۳۸-(۴۲)(۸) قال الشیخ فی کتاب النجاه لایمکن اکتساب

-۱۳۹-(۴۲)(۱۶) ان قلت کثیرا مّا یکون ما لیس بحدّ اعرف

-۱۴۰-(۴۳)(۳) و ایضا لا یکتسب الحدّ بالضد و لا بالقسمه

-۱۴۱-(۴۳)(۵) ای یستنبط حدّ البیاض بانّه ان کان حدّ

-۱۴۲-(۴۳)(۱۰) بمثله اقتسام ایضا بطلا فی اکتساب الحد

-۱۴۳-(۴۳)(۱۴) قال الشیخ فی النجاه بعد ما قال والحد

-۱۴۴-(۴۴)(۳) و لیس باستقرءاء جزئیات اذ لم یفد

-۱۴۵-(۴۴)(۵) وایضا ان وضعت انّ الحدّ محمول علی

-۱۴۶-(۴۴)(۷) فاذا بطل الاقسام جمیعا فالحد بالترکب

-۱۴۷-(۴۴)(۱۵) انّ الحدود حسب الوجود و الحصر فی

-۱۴۸-(۴۵)(۱) والشیخ فی النجاه بعد ما ذکر انّ الحد

-۱۴۹-(۴۵)(۱۰) و من هنا ایضا قلنا علیهم فی موضع آخر

-۱۵۰-(۴۵)(۱۲) فکما اشاروا الی مقام هیولویّتهما بالجوهر

-۱۵۱-(۴۵)(۱۵) فلیشرو الی مقام المعدنیه و ما قبلها اذ

-۱۵۲-(۴۶)(۴) غوص فی القضایا تعریف القضیّه انّ القضیّه

-۱۵۳-(۴۶)(۷) و العقد و القضیّه ترادفا اذ ارتباطا

-۱۵۴-(۴۶)(۱۴) تعلیق او عناد لا بتّیّه کما یکن زوجا

-۱۵۵-(۴۷)(۶) ثمّ العناد شروع فی تقسیم المنفصله بانّ

-۱۵۶-(۴۷)(۱۲) امّا الاول فکالتقسیم الی اشیاء لا یجوز

-۱۵۷-(۴۸)(۱) فی اقسام الحملیه حسب الموضوع حملیه

-۱۵۸-(۴۸)(۵) ذی ای القسمه بحسب الرابطه قدمضت

-۱۵۹-(۴۹)(۳) غوص فی لمیّه عده اعتبار الشخصیِه

-۱۶۰-(۴۹)(۴) لانّ معرفه الجزئیات الجسمانیه جهه فقر

-۱۶۱-(۴۹)(۱۰) بل لیس جزئی یکاسب و لا مکتسب اذ

-۱۶۲-(۴۹)(۱۴) و اذ استتبع تعقّل کلّی تعقّل کلّی آخر

-۱۶۳-(۵۰)(۵) فی بعض احکام الموضوع وجود موضوع

-۱۶۴-(۵۰)(۷) فان کان الایجاب و ثبوت المثبت له عینا

-۱۶۵-(۵۰)(۷) فان کان الایجاب و ثبوت المثبت له عینا

-۱۶۶-(۵۰)(۱۲) و فی الحقیقه نفس الامر جا ظرفا لوجود

-۱۶۷-(۵۰)(۱۲) و فی الحقیقه نفس الامر جا ظرفا لوجود

-۱۶۸-(۵۰((۱۶) و الحکم فی المحصوره ایضا جری علی

-۱۶۹-(۵۰((۱۶) و الحکم فی المحصوره ایضا جری علی

-۱۷۰-(۵۱)(۵) و غص لموضوع الحقیقیّات و کثرتها

-۱۷۱-(۵۱)(۱۷) و دونه محصّله و سالبه المحمول ای موجبه

-۱۷۲-(۵۲)(۴) بسبق ربط الباء للسببیه سلبا ای علی السلب

-۱۷۳-(۵۲)(۸) ثم انّه عدول موضوع یعتبر ایضا مع انّه

-۱۷۴-(۵۲)(۱۰) فاذا اعتبر فیفرّق بینه و بین السلب بسبق

-۱۷۵-(۵۳)(۱) ان قیل قد عرفنا الفرق بین المحصّله

-۱۷۶-(۵۳)(۱۱) قلنا انّ السلب خارج عن المحمول فی السالبه

-۱۷۷-(۵۴)(۳) جعل الجهات جزء للمحمول ایضا قد علم

-۱۷۸-(۵۴)(۹) الموجّهات و اذا فرغنا من التقسیمات الثلاثه

-۱۷۹-(۵۵)(۷) غوص فی بعض اقسام الموجّهات المهمه

-۱۸۰-(۵۵)(۱۰) و هذا القضیه تنعقد فی موارد ثلاثه

-۱۸۱-(۵۶)(۱) ثم القضیّه مشروطه عمّه ان کان بالوصف

-۱۸۲-(۵۶)(۲) و وقتیّته مطلقه ان تختذ ضرورتها وقتا

-۱۸۳-(۵۶)(۸) و الحکم بالدوام للنسبه ذاتا ای مادام الذات

-۱۸۴-(۵۶)(۱۵) و بکونها عمّ الوجودیات ای اعمها صف

-۱۸۵-(۵۷)(۹) غوص فی باقی المرکبات و البعض من ذی

-۱۸۶-(۵۸)(۳) ثمّ انّ اللادوام اشاره الی مطلقه عامه

-۱۸۷-(۵۸)(۱۰) غوص فی ارجاع الشیخ المتاله شهاب الدین

-۱۸۸-(۵۸)(۱۶) و اذ الجهه ان جزء محمول غدت کسلب

-۱۸۹-(۵۹)(۸) لکننّا قد اقتفینا اثرهم اذ ذلک التفصیل شرح

-۱۹۰-(۶۰)(۱) غوص فی التناقض نقیض کل ای کل شیء

-۱۹۱-(۶۰)(۱۳) و الوحده فیما عدا هدذه الثلاثه متّجهه من

-۱۹۲-(۶۱)(۴) و قد کفی ای فی الوحده ان وحّدت جزآها

-۱۹۳-(۶۱)(۷) و العدم عدم بالاولی و لیس بعدم بالشائع

-۱۹۴-(۶۱)(۱۶) قال المحقق الطوسی قدس سره فی شرح

-۱۹۵-(۶۲)(۱۰) و النقیض لمشروطتها ای مشروطه عامّه

-۱۹۶-(۶۲)(۱۳) و دائمه اطلاق عمّ لنقیضها سمه ای المطلقه

-۱۹۷-(۶۳)(۸) و النقیض لمرکبّاتها ای للمرکبات من

-۱۹۸-(۶۳)(۱۴) و هذا فی المرکبّه الکلیّه و لکن موضع التردید

-۱۹۹-(۶۴)(۲) نقل قول بعض القدما و عند بعض القدما

-۲۰۰-(۶۴)(۸) و نقل صدر المتالهین قدس سر فی الاسفار

-۲۰۱-(۶۴)(۱۳) خلافا لما شاع بین المتاخرین المتقلسفین

-۲۰۲-(۶۵)(۸) فعلی هذا لیس لقضیّه موجهّه نقیض هو

-۲۰۳-(۶۵)(۱۶) کان سالبا علی هذا ببدء ای فی الابتداء

-۲۰۴-(۶۶)(۹) حالکون المبدل فی صدقها ای فی صدق

-۲۰۵-(۶۶)(۱۵) قلنا المراد ان یکون صدقه علی وجه اللزوم

-۲۰۶-(۶۷)(۳) و لا ینتقض بمثل قولناکلّ شیخ کان شابا

-۲۰۷-(۶۷)(۱۳) و ایضا لو صدق بعض الحجر انسان صدق

-۲۰۸-(۶۸)(۴) و فاقد الترتیب کالمنفصله ای لیس لها عکس

-۲۰۹-(۶۸)(۷) عکس الموجّهات الموجبات من حیث الجهه

-۲۱۰-(۶۸)(۱۳) عکس لعقد الخاصّیتن ای المشروطه الخاصه

-۲۱۱-(۶۹)(۷) و امّا صدق الجزء الثانی ای اللادوام

-۲۱۲-(۶۹)(۱۳) صنفا الوجودّیه ای الوجودّیه اللادائمه

-۲۱۳-(۶۹)(۱۷) و لیس ینعکس ممکنتان عند الشیخ هو ابو

-۲۱۴-(۷۰)(۵) و المنبّه علی هذا المعنی انّه ربما امکن

-۲۱۵-(۷۰)(۱۳) و بعد الفراغ من الوجهّات الموجبات التی

-۲۱۶-(۷۱)(۳) و ما لها اللیسیّه ای لیس لها عکس منها

-۲۱۷-(۷۱)(۸) فی قمر سمعک ذو تقریع من کتب المنطق

-۲۱۸-(۷۱)(۸) فی قمر سمعک ذو تقریع من کتب المنطق

-۲۱۹-(۷۱)(۱۱) فی عکس النقیض نقیضی الجزاین ای جزای

-۲۲۰-(۷۲)(۸) غوص فی القیاس انّ قیاسنا معاشر المنطقیین

-۲۲۱-(۷۲)(۱۳) بالذات متعلق ب استلزمت ای لا یکون

-۲۲۲-(۷۳)(۱) قولا آخر احتراز عن صدق احدی القضیّین

-۲۲۳-(۷۳)(۷) استلزمت لزوما بیّنا کما فی القیاس الکامل

-۲۲۴-(۷۳)(۱۱) و هل الانتاج بتولید بناء علی الافعال

-۲۲۵-(۷۳)(۱۳) او لا لزوم عقلی و استلزام وجوبی بل

-۲۲۶-(۷۳)(۱۵) والحق مذهب الحکماء و هو ان فاض من

-۲۲۷-(۷۳)(۱۶) و لا موثر حقیقی فی الوجود الا الله و انما

-۲۲۸-(۷۴)(۱) و فی کیفیّه فیضان الصور العقلّه علی النفوس

-۲۲۹-(۷۴)(۳) و ثانیهما انّه علی سبیل الاشراق بان یشرق

-۲۳۰-(۷۴)(۷) و ثالثها انّه علی سبیل الفناء فی القسی و البقاء

-۲۳۱-(۷۴)(۱۰) و جری عاده بقول به الاشعری خطا

-۲۳۲-(۷۴)(۱۴) و لیست العلیّه توایدا هذا ابطال لمذهب

-۲۳۳-(۷۴)(۱۴) و لیست العلیّه توایدا هذا ابطال لمذهب-

-۲۳۴-(۷۴)(۱۷) والمحیط بما احاط هوالله الواحد القهار

-۲۳۵-(۷۵)(۱) و الکلیّات العقلیّه المتحصله المتاصّله

-۲۳۶-(۷۵)(۳) و احکامها صفاتها المذعنه للنفس و المصدّقه

-۲۳۷-(۷۵)(۳) و احکامها صفاتها المذعنه للنفس و المصدّقه

-۲۳۸-(۷۵)(۸) اولا یبدو القول الآخر المنتج بهیاته فی

(۷۵)(۱۴) ۲۳۹-ذر ای دع لقترانیا شرطیا الان لحملی –

-۲۴۰-(۷۶)(۳) فالشکل اوّلا و خیرا و اشرف یدری لانّ انتقال

-۲۴۱-(۷۶)(۷) بالحمل ای بحمل الاوسط فی الصغری

-۲۴۲-(۷۶)(۱۴) و شرط الانتاج لکل ای شکل واقع و ذکرنا

-۲۴۳-(۷۷)(۶) و لو کانت الکبری جزئیه لزم الاختلاف

-۲۴۴-(۷۷)(۱۰) و للثاللث مغکاین وجب ای موجبیّه الصغری

-۲۴۵-(۷۷)(۱۰) و للثاللث مغکاین وجب ای موجبیّه الصغری

-۲۴۶-(۷۷)(۱۵) و لو تکن احداهما کلیّه بل کانتا جزئیتین

-۲۴۷-(۷۸)(۳) و ذلک لانه لولا احدهما لزم امّا کون المقدّمتین

-۲۴۸-(۷۸)(۶) و امّا علی الثانی فاذا قلنا بعض الحیوان

-۲۴۹-(۷۹)(۱) فالضرب الاوّل المنتج مولّف من موجبیتین

-۲۵۰-(۷۹)(۸) و ما یورد من الشبهه من انّ الاستدلال

-۲۵۱-(۷۹)(۱۱) فمدفوع بانّ الحکم یختلف باختلاف العنوان

-۲۵۲-(۷۹)(۱۶) و انما بالنظر و الکسب صدق نتائج الاشکال

-۲۵۳-(۸۰)(۱۱) فبیان الخلف فیه انّه لو لم یصدق بعض

-۲۵۴-(۸۰)(۱۷) و و ذلک فیما یکون عکس الصغری کلیّه

-۲۵۵-(۸۱)(۶) ثّم ضروب الشکل الثالث ستّا اتت

-۲۵۶-(۸۱)(۱۳) و الثانی من کلیّتین کبراهما سالبه ینتج

-۲۵۷-(۸۱)(۱۷) والثالث من صغری موجبه جزئیه و کبری

-۲۵۸-(۸۲)(۸) والسادس من صغری موجبه جزئیّه و کبری

-۲۵۹-(۸۲)(۱۷) ذوالشرفین الایجاب و الکلّیه و الاخص

-۲۶۰-(۸۳)(۲) غوص فی القیاس الاقترانی الشرطی الاقترانی

-۲۶۱-(۸۳)(۵) والمنفصلتان کقولنا دائما امّا ان یکون العدد

-۲۶۲-(۸۳)(۸) او اتصال بانفصال ارتبط ای من متصله

-۲۶۳-(۸۳)(۱۳) القیاس الاستثنائی ثنّیت فی استثنائهم مقالی

-۲۶۴-(۸۴)(۲) و ان کانت متّصله ینتج احتمالان وضع

-۲۶۵-(۸۴)(۱۷) قیاس الخلف هو الذی یبیّن فیه المطلوب

-۲۶۶-(۸۵)(۵) و هو الخلاف المستقیم قد عرف ای دلیل

-۲۶۷-(۸۵)(۱۶) یعطی الیقین التم ای الاستقراء التام اذ قیاس

-۲۶۸-(۸۶)(۷) و اقول فی تعریف التمثیل تشریک جزئی

-۲۶۹-(۸۶)(۸) و قد یقال التمثیل تشبیه جزئی بجزئی فی

-۲۷۰-(۸۶)(۱۴) و یثبتون تعلیل الحکم بالجامع بطریقین

-۲۷۱-(۸۷)(۱) والثانی التردید و یسمّی ب الیسر و التقسیم

-۲۷۲-(۸۷)(۱) والثانی التردید و یسمّی ب الیسر و التقسیم

-۲۷۳-(۸۷)(۸) غوص فی الصناعات الخمس کما للقیاس

-۲۷۴-(۸۷)(۱۵) والعهده فی الحکمه البرهان و المغالطی

-۲۷۵-(۸۸)(۶) البرهان ثم مقدمات برهان و مادّته و المقدّمه

-۲۷۶-(۸۸)(۱۳) و حدّ الیقین و تعریفه و هو القطع و بت

-۲۷۷-(۸۸)(۱۵) غوص انّ ضروریّاتنا ستّ و ذی ای الست

-۲۷۸-(۸۸)(۱۵) غوص انّ ضروریّاتنا ستّ و ذی ای الست

-۲۷۹-(۸۹)(۱) و بها صارت عقولا بالملکه اذ التخالف بین

-۲۸۰-(۸۹)(۵) ثم اشرنا الی وجه ضبط للست بقولنا فان

-۲۸۱-(۸۹)(۸) فالاوّلیات بدت فالاوّلی هو الذی یکون تصور

-۲۸۲-(۸۹)(۱۴) او لا یکفی التصورات الثلاثه فی الحکم

-۲۸۳-(۸۹)(۱۴) او لا یکفی التصورات الثلاثه فی الحکم

-۲۸۴-(۹۰)(۲) والاحکام الحسیِه حمیعا جزئیّه فانّ الحسّ

-۲۸۵-(۹۰)(۸) و ان ینط ای یکون الحکم منوطا و متعلقا

-۲۸۶-(۹۰)(۱۲) و ان یغب الوسط واسعمل التجارب

-۲۸۷-(۹۰)(۱۵) و مثلها المتواترات فی الاشتمال علی تکرر

-۲۸۸-(۹۱)(۴) ما ای حکم هو بالقرائن فبالحدسی سم

-۲۸۹-(۹۱)(۴) ما ای حکم هو بالقرائن فبالحدسی سم

-۲۹۰-(۹۱)(۷) و حدسیِاتک کتجربیّاتک لیست حجه علی

-۲۹۱-(۹۱)(۱۴) الثانی و هو ما یحتاج الی ما ینضم الی

-۲۹۲-(۹۲)(۳) والثالث امّا ان یکون حصوله باحساس السمع

-۲۹۳-(۹۲)(۸) و لمّ اسبق بالشرف من الان و هو ای البرهان

-۲۹۴-(۹۲)(۱۱) فالوسط الوااسط الاثبات بکل ای الحد

-۲۹۵-(۹۲)(۱۷) و المراد بالثبوت ثبوت الاکبر لاصغر

-۲۹۶-(۹۲)(۱۰) ثمّ اشرنا الی اقسام اللمّی بقولنا بحسب

-۲۹۷-(۹۲)(۱۱) او خارج لم ای علل وجود الشی الخارجه

-۲۹۸-(۹۲)(۱۵) فالفاعل بالفعل التامّ کالذی استوفی جمیع

-۲۹۹-(۹۴)(۹) والغایه بالفعل ما حصل و اتصل بالمعلول

-۳۰۰-(۹۴)(۱۳) والصوره القریبه کالصوره النوعیه

-۳۰۱-(۹۴)(۱۳) والبعیده کالعقل بالفعل و المستفاده الی

-۳۰۲-(۹۴)(۱۵) والبعیده له کجلوس السلطان علیه باقامه

-۳۰۳-(۹۵)(۳) و لم فعل الله فی المجرد دائم فیقال لان الله

-۳۰۴-(۹۵)(۵) و مثال اخذ الغایه لم یرتاض فلان فیقال

-۳۰۵-(۹۵)(۷) و مثال اخذ الصوره ان یقال الموجود البرزخی

-۳۰۶-(۹۵)(۱۰) و لنشرع فی شرع المتن فنقول فالاوسط

-۳۰۷-(۹۵)(۱۰) و النشرع فی شرع المتن فنقول فالاوسط

-۳۰۸-(۹۵)(۱۵) فاذا اردنا ان نبرهن باللم علی موت کلّ

-۳۰۹-(۹۶)(۶) و نظیر المجی تاره من کذا و تاره من کذا

-۳۱۰-(۹۶)(۱۵) ثمّ اعلم انّه کما انّ اوثق البراهین باعطاء

-۳۱۱-(۹۶)(۱۵) ثمّ اعلم انّه کما انّ اوثق البراهین باعطاء

-۳۱۲-(۹۷)(۳) ثمّ اتمّ الفواعل هو الفواعل الالهیّ جلّ

-۳۱۳-(۹۷)(۵) لانّه الفاعل التامّ و فوق التمام الذی یرجع

-۳۱۴-(۹۷)(۸) و هو مسبّب الاسباب من غیر سبب ای

-۳۱۵-(۹۷)(۱۲) فاعل حقّ فاعل الهی والفاعل علی اصطلاح-

-۳۱۶-(۹۷)(۱۶) والفانی فیه الباقی به علمه هو الفانی

-۳۱۷-(۹۷)(۱۷) و للاشاره الی انّ فی البراهین الحقیقیه یوخذ

-۳۱۸-(۹۸)(۸) لا عله کلمه لا عاطفه ای یوخذه فی البرهان

-۳۱۹-(۹۸)(۱۷) غوص فی مقدمات صناعات اخری

-۳۲۰-(۹۹)(۱۲) قال الشیخ فی الاشارات فی المشهورات

-۳۲۱-(۱۰۰)(۵) المقبولات من تلک القضایا مقبولات و هی

-۳۲۲-(۱۰۰)(۱۵) الوهمیّات و المشبّهات من تلک ای من

-۳۲۳-(۱۰۱)(۳) فالوهم تابع ذوی الاوضاع و یتعلّق بالحواسِّ

-۳۲۴-(۱۰۱)(۱۰) و منها ما قلنا والعقل بالنصب مفعول

-۳۲۵-(۱۰۲)(۱۰) الجدل فالجدل ای اذا علمت اقسام القضایا

-۳۲۶-(۱۰۳)(۱۵) القیاس المغالطی الف من قضایا وهمیّه

-۳۲۷-(۱۰۴)(۵) و لا بدّ فی المغالطه من ترویج بقتضیه

-۳۲۸-(۱۰۴)(۱۳) و الشغب و السفسطه تحت الغلط ای هما

-۳۲۹-(۱۰۵)(۵) ثمّ ثالثها اشتراک لفظه بالجوهره ای

-۳۳۰-(۱۰۵)(۵) ثمّ ثالثها اشتراک لفظه بالجوهره ای

-۳۳۱-(۱۰۵)(۸) و سابعها هو سوء اعتبار الحمل عدّ

-۳۳۲-(۱۰۵)(۱۱) و حادی -عشرها جمیهع المسائل باحدی

-۳۳۳-(۱۰۵)(۱۵) ثمّ هاهنا وجه ضبط للاقسام اشرنا الیه-

-۳۳۴-(۱۰۶)(۴) کاشتراک لفظ الصوره و القوّه والامکان

-۳۳۵-(۱۰۶)(۱۱) و امّا احوال عارضه لها بعد تحصّلها

-۳۳۶-(۱۰۶)(۱۷) والمتعلّقه بالترکیب تنقسم الی ما یتعلّق

-۳۳۷-(۱۰۷)(۵) و الی ما یتعلق بوجوده و عدمه و هذا

-۳۳۸-(۱۰۷)(۱۱) امّا المادّیه فکمایکون مثلا بحیث اذا رتّیت

-۳۳۹-(۱۰۸)(۳) و امّا الواقعه فی القیاس الی نتیجته قینقسم

-۳۴۰-(۱۰۸)(۱۱) و امّا الواقعه فی قضایا لیست بقیاس

-۳۴۱-(۱۰۹)(۱۰) وامّا الخارجیات العرضیات لصناعه

-۳۴۲-(۱۰۹)(۱۴) وفی القران الحیکم مدح الحکمه و المیزان

-۳۴۳-(۱۱۰)(۷) ثمّ ترکّب تغلیطه اقسام احدها انهّ بنفسه ای

-۳۴۴-(۱۱۱)(۱۰) او فی قضایا ای الغلط متعلق بتالیف معانی

-۳۴۵-(۱۱۲)(۱۲) او الغلط فی القیاس بقیاسه و نسبته الی

-۳۴۶-(۱۱۳)(۹) خاتمه للکتاب نذکر فیها بعض مغالطات

-۳۴۷-(۱۱۳)(۱۵) فانّ حقیقه الوجود التی هی طرد العدم

-۳۴۸-(۱۱۳)(۱۶) و کما انهّا معنون مفهوم الوجود العام کذلک

-۳۴۹-(۱۱۴)(۲) نعم تعلم بالحضور للحقّ و للفانی فیه

-۳۵۰-(۱۱۴)(۳) والعنوانات هی الخالیه کل عن الآخر

-۳۵۱-(۱۱۴)(۷) وقدره علی قواه الفعلیه و الانفعالیّه بذاته

-۳۵۲-(۱۱۴)(۱۱) والوجود سنخ واحد و مراتبه کشی وفیء

-۳۵۳-(۱۱۴)(۱۲) وبعلاوه ذلک یقال مع المغالط خفی علیک

-۳۵۴-(۱۱۴)(۱۷) و لعل العلامه الدوّانی یشیر الی هذا فی

-۳۵۵-(۱۱۵)(۳) و اذا حمل کلام الحکماء علی ذلک لم یتوجّه

-۳۵۶-(۱۱۵)(۶) و من هذا النوع من الغلط ما وقع للقائلین

-۳۵۷-(۱۱۵)(۱۲) و قد یطلقون هولاء الاکابر الظلمه و الغسق

-۳۵۸-(۱۱۵)(۱۲) و قد یطلقون هولاء الاکابر الظلمه و الغسق

-۳۵۹-(۱۱۵)(۱۶) و ایضا النور الحسّی انبسط علی السطوح-

-۳۶۰-(۱۱۶)(۳) و علمت انّ حقیقه الوجود یمتنع علیه العدم

-۳۶۱-(۱۱۶)(۴) فنور السماوات و الارض الوجود الحقیقی

-۳۶۲-(۱۱۶)(۶) و ماهیّاتها الغواس بذئاتها هی المنبسط علیها

-۳۶۳-(۱۱۶)(۸) و من الاغلاط التی من باب ایهام الانعکاس

-۳۶۴-(۱۱۶)(۱۰) ام ان ّ غلطهم من اخذ ما بالعرض مکان

-۳۶۵-(۱۱۶)(۱۷) و حلّ مغالطتهم بانّ الشّر لیس ضدّا للخیر

-۳۶۶-(۱۱۷)(۷) و کذا قدره السارق و ادراکه و جراته

-۳۶۷-(۱۱۷)(۱۰) و کیف یکون وجود بما هو وجود شرّا

-۳۶۸-(۱۱۷)(۱۲) و من حیث انّه مکتوب بقلم الحق تعالی

-۳۶۹-(۱۱۸)(۱) و من باب وضع ما لیس بعلّه ما یسمی

-۳۷۰-(۱۱۸)(۵) و المغالطه فیه انّ المحال لزم من فرض

-۳۷۱-(۱۱۸)(۱۲) و امّا الاکبر فکما یقال زید کامل النظر

-۳۷۲-(۱۱۹)(۲) و یمکن ان یکون من باب سوء التالیف

-۳۷۳-(۱۱۹)(۷) و لو اعتبر الغلط باعتبار السور اعنی –

-۳۷۴-(۱۱۹)(۱۰) ذلک لاشتباه قدم الفیض بقدم المستفیض

-۳۷۵-(۱۱۹)(۱۴) و ذلک لانهّ لابد انّ لا یخلط علی الناقد

-۳۷۶-(۱۱۹)(۱۷) و هذا الفقروجودی لااضافی و هذه القیّومه

-۳۷۷-(۱۲۰)(۴) و المراد بالفیض المقدس و الرحمه و الفضل

-۳۷۸-(۱۲۰)(۶) و هو طرد العدم عن کل ماهیّه و هو النور

-۳۷۹-(۱۲۰)(۸) و هو الامر التکوینی و کلمه کن المشارالیه

-۳۸۰-(۱۲۰)(۸) و هو الامر التکوینی و کلمه کن المشارالیه

-۳۸۱-(۱۲۰)(۱۲) کذلک سری قدم الفیض الی المستفیض

-۳۸۲-(۱۲۰)(۱۳) سیّما انّ الوجود الحقیقی موضوع علمهم

-۳۸۳-(۱۲۰)(۱۵) و من هذا النوع من الغلط ما وقع للناظرین

-۳۸۴-(۱۲۰)(۱۷) فهولاء تامتاّهون ارادوا ب الممکن شیئیّه

-۳۸۵-(۱۲۱)(۵) و لم یعلموا انّ حیثیّه الوجود الحقیقیّ

-۳۸۶-(۱۲۱)(۸) و ما حکم به الموحّدون ایضا انّ الکثره

-۳۸۷-(۱۲۱)(۱۰) کمراتب الانسان بالفعل و لطائفه المتفنّنه

-۳۸۸-(۱۲۱)(۱۲) و من هذا النوع من الغلط ما وقع للمنکرین

-۳۸۹-(۱۲۱)(۱۲) و من هذا النوع من الغلط ما وقع للمنکرین

-۳۹۰-(۱۲۱)(۱۷) فکما لا موجود فی عوالمنا الحسّیّه و الخیالیّه

-۳۹۱-(۱۲۲)(۲) و لا تغیّر و لا تغایر فیها بما هی علم الله

-۳۹۲-(۱۲۲)(۲) و لا تغیّر و لا تغایر فیها بما هی علم الله

-۳۹۳-(۱۲۲)(۵) سبق الوجود علی الماهیّه وسبق وجه الله

-۳۹۴-(۱۲۲)(۶) فالتغیّر والتغایر فی العلم و الوجه النورانی

-۳۹۵-(۱۲۲)(۸) هذا فی العلم الفعلی الذی مع الایجاد

-۳۹۶-(۱۲۲)(۹) و امّا العلم العنائی الذی قبل الایجاد فی مقام

-۳۹۷-(۱۲۲)(۱۱) و کلّ الماهیّات لوازم اسمائه و صفاته

-۳۹۸-(۱۲۲)(۱۳) و فی هذا العلم الحضوری العنائی المقدّم

-۳۹۹-(۱۲۲)(۱۵) و من الاغلاط التی من باب سوء اعتبار

-۴۰۰-(۱۲۳)(۲) فالالهیّون متّفقون علی انّه تعالی قادر

-۴۰۱-(۱۲۳)(۶) و لو فرضنا انّ الانسان الذی یعلم بالوجدان

-۴۰۲-(۱۲۳)(۸) نعم هو تعالی فاعل بالعنایه لا فاعل بالقصد

-۴۰۳-(۱۲۳)(۱۳) و قدرته تعالی وجوبیّه هی کون الفاعل